معنی شهر زمین - جستجوی لغت در جدول جو

شهر زمین

(زُ رَ / رِ یِزَ)

آزاددرخت، درختی است که به گرگان زهرۀ زمین گویند... (ذخیرۀ خوارزمشاهی، یادداشت بخط مرحوم دهخدا). رجوع به زهر زمین شود

(شَ رِ زَرْ ری)

شهری بوده است از عمارات حضرت سلیمان. (آنندراج) :
سوارش در نظر از قصر ایوان
بود چون شهر زرین سلیمان.
استرآبادی (از آنندراج).
گر چنین زآن برگ گل زرین گیا خواهد دمید
خانه آیینه را هم شهر زرین میکند.
حاجی سابق (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

شوره زمین

(رَ / رِ زَ)

شوره زار. (فرهنگ فارسی معین) :
ور ایدون که دشمن شود دوستدار
به شوره زمین تخم نیکی مکار.
فردوسی.
بسا شوره زمین کز آبناکی
دهان تشنگان را کرد خاکی.
نظامی.
در فراهان شوره زمینی بود که شتر با بار و اسب با سوار بدان فرومیرفت. (تاریخ قم ص 87)

لغت نامه دهخدا

ششم زمین

(شَ / شِ شُ زَ)

اقلیم ششم. (ناظم الاطباء). کنایه از ولایت روم است. (از غیاث اللغات) (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

زهرزمین

بلغت جرجان آزاددرخت است. (تحفۀ حکیم مؤمن) (از لسان العجم شعوری ج 2 ص 37 ورق ب). رجوع به زهرۀ زمین شود، درخت سرو، حنظل. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شورزمین

(زَ)

زمین شوره زار. زمین بی بر و بی حاصل. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مهرزمین

(مِ رِ)

دهی است جزء دهستان وزوای بخش دستجرد خلجستان شهرستان قم. با 358 تن سکنه. آب آن از قنات و محصول آن غلات، بنشن، گردو، زردآلو و بادام است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

هم زمین

(هََ زَ)

هم وطن. دو تن که در یک زمین یا در یک سرزمین زیست کنند:
جملگی گشتند بیزار و نفور از صحبتم
همزبان و همنشین و هم زمین و هم نسب.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا